من آهنگ غریب روزگارم.

                                   غمی بی انتها در سینه دارم.

                                 تمام هستی ام یک قلب پاکست.

                                   که آن را زیر پایت می گذارم.

شخصی می گفت من شانزده سال دارم بزرگی به او خرده گرفت که نباید بگویی شانزده سال دارم باید بگویی آن شانزده سال را دیگر ندارم

خوشحالی که دلمو شکستی؟؟؟

 بدان ای نازنین آنچه شکستی تصویر زیبای خودت بود که در دلم ساخته بودی

                     سکوتم را به باران هدیه کردم تمام زندگی را گریه کردم.

                    نبودی در فراق شانه هایت .به هر خاکی رسیدم گریه کردم

زندکی گل زردی است به نام غم فریاد عاشقی است به نام محبت مروارید گران بهایی است به اشک دوستی دو معشوق است به نام عشق

عاشقت خواهم ماند بی آنکه بدانی دوستت خواهم داشت بی آنکه بگویم درد دل خواهم گفت بی هیچ گمانی گوش خواهم داد بی هیچ سخنی در آغوشت خواهم گریست بی آنکه حس کنی در تو ذوب خواهم شد بی هیچ حراراتی اینگونه شاید احساسم نمیرد

ساده بودم که تو را ساده تجسم کردم درد لبخـند تـو را بـا گریـه تبـسم کـردم